Afgelopen februari hebben mijn 2 Jack Russells Levi & Jessie een nestje gehad, van 7 pups waarvan er 2 helaas zijn overleden vlak na de geboorte. Nu hadden we dus nog 1 mannetje en 4 vrouwtjes over. Ik was gelijk verliefd, heb me vriend tijdens Jessie haar zwangerschap al proberen over te halen er zelf 1 pup te houden. Achhh is toch leuk papa, mama en kindje! Maar nee het mocht niet. Na heeeel lang zeuren (echt heeeeeel lang) mocht ik er 1 houden..het werd een vrouwje waar ik gelijk verliefd op was, we noemde haar Noa, ik helemaal blij! Dag kon niet meer stuk. Alleen je hecht je zo snel aan die beestjes waar je dag in dag uit mee bezig bent. Ik werd weer verliefd...ja op alle 5. Gelukkig ging 1 vrouwtje Lisa naar mijn schoonouders, ik blij, die blijf ik dus zien! Alleen de weken gingen snel en voordat ik het wist waren ze oud genoeg om het nest te verlaten. Nou had ik met alle 3 de pups moeite ze weg te moeten doen, maar het enigste kleine kereltje werd mijn allesje, was zo aanhalig, dag in dag uit lag hij bij me, nee die kon ik niet wegdoen! Tranen in mijn ogen als ik er aan dacht. En ja, niet veel dagen later was er een man die interesse had in het mannetje..ik was die dag 1 en al emo. De hele dag in een dip, maar wat ik niet had verwacht was dat hij toch maar voor een vrouwtje koos, de kleine Pip. Ook daar had ik veel moeite mee, maar het mannetje was er nog, en terwijl ik diep van binnen wist dat hij ook ooit weg zou gaan, was ik toch opgelucht. En tja, toen was er dus iemand wel echt geinteresseerd in het kleine kereltje, die zou hem een week later krijgen. Had dus gelukkig nog een weekje met hem. Maar ook die week ging snel om! Ik was helemaal over me toerenm, kon het niet meegeven..maar t moest. En toen was hij weg! Kan niet beschrijven hoe dat voelde, wat deed dat veel pijn en wat een verdriet. Toen was er nog 1 vrouwtje die een ander baasje zocht..weken gingen voorbij...ja mensen waren geinteresseerd maar ze was het grootste van het nest dus dan zie je hoe erg een mens kan zijn...willen een klein hondje. Neem een chihuahua dacht ik dan.
Ondertussen gaf ik haar toch maar een naam, moest ze toch ook aan gaan wennen? Het werd Boeddha, en Boeddha is hier nog steeds! Op een gegeven moment was ze hier zo lang en gewend dat we het haar en onzelf niet aan konden doen een ander baasje te zoeken. En ik heb nooit gedacht, had het mannetje maar gebleven, want dat werd wel eens aan me gevraagt, ik ben gek op Boeddha en zou dr voor geen goud meer willen missen.
Afijn, om to the point te komen, gister kregen we plots een foto toegemaild van Gino, ja zo heet hij, van hoe hij er nu uitziet, ik werd helemaal happy, bleef kijken, wat een schatje. En stiekem..heel stiekem mis ik hem nog steeds net zo erg als toen ik afscheid van hem moest nemen! Het blijft mijn kleine kereltje, in mijn hart is hij steeds bij me!
Foto die ik gister toegemaild kreeg van Gino:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten